Το κοινό καλό; Τι είναι το κοινό καλό όμως;
Δεν υπάρχουν πολλοί ορισμοί. Κοινό Καλό δεν υπάρχει όσο μια κοινότητα ανθρώπων βιώνει την ανελευθερία της στον ίδιο βαθμό που ζει τις ελευθερίες επιλογής της.
Να δώσω ένα παράδειγμα.
Είστε στο κέντρο μια αίθουσας περίκλειστης με 30 πόρτες. Η Ελευθερίας σας είναι ανύπαρκτη ενώ η Ελευθερία Επιλογής σας είναι απεριόριστη. Κάθε φόρα που ανοίγετε μια πόρτα αυξάνεται ο χώρος και ο χρόνος ελευθερίας σας .
Αφού ανοίξετε και τις 29 πόρτες , τώρα έχει συρρικνωθεί στο ελάχιστο η Ελευθερία Επιλογής σας αλλά έχει εκτοξευθεί η Ελευθερία σας , επειδή ανοίγοντας την 30η πόρτα ο διάδρομο θα σας οδηγήσει στην ελευθερία που αναζητούσατε.
Την ώρα αυτή αντιλαμβάνεστε την διαφορά της αφθονίας της ελευθερίας των επιλογών και της Ελευθερία σας.
Σε μια τώρα κοινότητα που άρχεται θεσμικά έξω από αυτήν και υπακούει ή έχει την ελευθερία να επιλέξει τι θα υπακούσει η Ελευθερία που ορίζεται ως Αυτονομία βρίσκεται εκτοπισμένη από την κοινότητα και προσδιορίζεται εξουσιαστικά, αξιωματικά από εκείνον ή εκείνους που κατέχουν την εξουσία να ορίζουν την πραγματικότητα και την αλήθεια. Επομένως και την ελευθερία.
Στον ίδιο βαθμό η αναζήτηση του κοινού καλού περνάει μέσα από την ελευθερία της σκέψης, την αυτονομία της θέσμισης θεσμών, κανόνων, συμπεριφορών, κουλτούρας, πολιτικής και την ελευθερία της συναπόφασης. Την συναπόφασης να ορίσει το κοινό καλό.
Από ότι φαίνεται το Κοινό καλό περνά μέσα από την Αυτονομία της Πόλης η οποία οδηγεί στην αυτονομία του υποκειμένου της κοινωνίας και που η διαβούλευση των υποκειμένων θα περιγράψουν το κοινό καλό και θα θεσπίσουν τα μέσα για να το δημιουργήσουν, να το υπηρετήσουν και να το διαφυλάξουν.
Αυτό που περιγράφω παραπάνω είναι εκείνο που ονομάζουμε Δημοκρατία. Και η Δημοκρατία είναι η Πολιτική Οργάνωση της Κοινωνίας που δημιουργείται μέσα από την απελευθέρωση και την αυτονομία της Πόλης και των υποκειμένων που την συγκροτούν.
Υπό την έννοια αυτή που διαφέρει τόσο από όπως την ορίζει ο Μαρξισμός όσο και ο Αστισμός, το κοινό καλό αναδύεται από τις σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στα απελευθερωμένα υποκείμενα και που αποτελεί παράγωγο ενος συνόλου θεσμών που έχουν συμφωνηθεί στην κοινότητα.
Η ατομική ευδαιμονία και η ατομικά αυτο-ολοκλήρωση περνά μέσα από την αυτο-ολοκλήρωση της Πόλης και της Δημοκρατίας και δεν επιδιώκεται στο εφεύρημα του " ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".
Πάρτε σαν παράδειγμα την αρχαία ελληνική δημοκρατία . Δεν ήταν αριστερή με την σημερινή έννοια. Όμως η Δημοκρατία σε αντίθεση με την ολιγαρχία δίδασκε πως η ατομική ευδαιμονία περνούσε μέσα από την ευδαιμονία της Πόλης . Για την Πόλη πρώτα απ όλα πάσχιζαν και μέσα από αυτήν την οδύνη αυτοεκπλήρωναν και την ιδιωτική , προσωπική τους φιλοδοξία.
Ήρθε ο Καπιταλισμός και μας δίδαξε πως το φυσικό στον άνθρωπο είναι η κατάκτηση και ο ατομικισμός στην ευδαιμονία που στο περίσσευμά του μπορεί να ωφελήσει μια κοινωνία ανθρώπων . Έτσι μέσα από αυτήν την σχέση γεννήθηκε και το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" . Έτσι ο Καπιταλιστής που ως μέσον είχε την εκμετάλλευση σε βάρος των εργαζομένων σε αυτόν, αποκτούσε το ηθικό πλεονέκτημα να δωρίσει στην κοινότητα μέρος των προσόδων εκμετάλλευσης και να αγιάσει τον σκοπό που ήταν η εκμετάλλευση.
Αυτό κάνει και ο Περγάλιας *. Με τις απ ευθείας αναθέσεις εκμεταλλεύεται τους πόρους και αγιάζει τα μέσα με το να κάνει δωράκια, ρουσφέτια, ευνοιοκρατία φίλων και "πολιτικών" ιδεολογικών συγγενών και κυρίως μηχανισμό επανεκλογής του.
Όπως προείπα η παραπάνω διατύπωση σκέψης είναι επηρεασμένη από την δημόσια εκμυστήρευση της σκέψη φίλου την οποία αξιολόγησα σε άλλο τοίχο και δεν θα επανέλθω εδώ.
Όμως μου έδωσε την αφορμή να θέσω προς διανοητική ενασχόληση όσων το επιθυμούν ορισμένα προτάγματα , προτάγματα κατά την άποψή μου, στην κατανόηση του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε και που, πάλι κατά την άποψή μου, έχει χάσει τον προσανατολισμό του.
* Ο Περγάλιας ήταν Δήμαρχος του Δήμου Τανάγρας που επανεξελέγη για τρίτη θητεία έχοντας κάνει αίσχη οικονομικά και περιβαλλοντολογικά σε βάρος του Δήμου και των Κατοίκων. Αποτελεί δε παράδοξο η επανεκλογή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου