Το ζήτημα του Κοινού Καλού και το ζήτημα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα

 Το κοινό καλό; Τι είναι το κοινό καλό όμως;

Δεν υπάρχουν πολλοί ορισμοί. Κοινό Καλό δεν υπάρχει όσο μια κοινότητα ανθρώπων βιώνει την ανελευθερία της στον ίδιο βαθμό που ζει τις ελευθερίες επιλογής της.

Να δώσω ένα παράδειγμα.

Είστε στο κέντρο μια αίθουσας περίκλειστης με 30 πόρτες. Η Ελευθερίας σας είναι ανύπαρκτη ενώ η Ελευθερία Επιλογής σας είναι απεριόριστη. Κάθε φόρα που ανοίγετε μια πόρτα αυξάνεται ο χώρος και ο χρόνος ελευθερίας σας .

Αφού ανοίξετε και τις 29 πόρτες , τώρα έχει συρρικνωθεί στο ελάχιστο η Ελευθερία Επιλογής σας αλλά έχει εκτοξευθεί η Ελευθερία σας , επειδή ανοίγοντας την 30η πόρτα ο διάδρομο θα σας οδηγήσει στην ελευθερία που αναζητούσατε.

Την ώρα αυτή αντιλαμβάνεστε την διαφορά της αφθονίας της ελευθερίας των επιλογών και της Ελευθερία σας.

Σε μια τώρα κοινότητα που άρχεται θεσμικά έξω από αυτήν και υπακούει ή έχει την ελευθερία να επιλέξει τι θα υπακούσει η Ελευθερία που ορίζεται ως Αυτονομία βρίσκεται εκτοπισμένη από την κοινότητα και προσδιορίζεται εξουσιαστικά, αξιωματικά από εκείνον ή εκείνους που κατέχουν την εξουσία να ορίζουν την πραγματικότητα και την αλήθεια. Επομένως και την ελευθερία.

Στον ίδιο βαθμό η αναζήτηση του κοινού καλού περνάει μέσα από την ελευθερία της σκέψης, την αυτονομία της θέσμισης θεσμών, κανόνων, συμπεριφορών, κουλτούρας, πολιτικής και την ελευθερία της συναπόφασης. Την συναπόφασης να ορίσει το κοινό καλό.

Από ότι φαίνεται το Κοινό καλό περνά μέσα από την Αυτονομία της Πόλης η οποία οδηγεί στην αυτονομία του υποκειμένου της κοινωνίας και που η διαβούλευση των υποκειμένων θα περιγράψουν το κοινό καλό και θα θεσπίσουν τα μέσα για να το δημιουργήσουν, να το υπηρετήσουν και να το διαφυλάξουν.

Αυτό που περιγράφω παραπάνω είναι εκείνο που ονομάζουμε Δημοκρατία. Και η Δημοκρατία είναι η Πολιτική Οργάνωση της Κοινωνίας που δημιουργείται μέσα από την απελευθέρωση και την αυτονομία της Πόλης και των υποκειμένων που την συγκροτούν.

Υπό την έννοια αυτή που διαφέρει τόσο από όπως την ορίζει ο Μαρξισμός όσο και ο Αστισμός, το κοινό καλό αναδύεται από τις σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στα απελευθερωμένα υποκείμενα και που αποτελεί παράγωγο ενος συνόλου θεσμών που έχουν συμφωνηθεί στην κοινότητα.

Η ατομική ευδαιμονία και η ατομικά αυτο-ολοκλήρωση περνά μέσα από την αυτο-ολοκλήρωση της Πόλης και της Δημοκρατίας και δεν επιδιώκεται στο εφεύρημα του " ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".

Πάρτε σαν παράδειγμα την αρχαία ελληνική δημοκρατία . Δεν ήταν αριστερή με την σημερινή έννοια. Όμως η Δημοκρατία σε αντίθεση με την ολιγαρχία δίδασκε πως η ατομική ευδαιμονία περνούσε μέσα από την ευδαιμονία της Πόλης . Για την Πόλη πρώτα απ όλα πάσχιζαν και μέσα από αυτήν την οδύνη αυτοεκπλήρωναν και την ιδιωτική , προσωπική τους φιλοδοξία.

Ήρθε ο Καπιταλισμός και μας δίδαξε πως το φυσικό στον άνθρωπο είναι η κατάκτηση και ο ατομικισμός στην ευδαιμονία που στο περίσσευμά του μπορεί να ωφελήσει μια κοινωνία ανθρώπων . Έτσι μέσα από αυτήν την σχέση γεννήθηκε και το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" . Έτσι ο Καπιταλιστής που ως μέσον είχε την εκμετάλλευση σε βάρος των εργαζομένων σε αυτόν, αποκτούσε το ηθικό πλεονέκτημα να δωρίσει στην κοινότητα μέρος των προσόδων εκμετάλλευσης και να αγιάσει τον σκοπό που ήταν η εκμετάλλευση.

Αυτό κάνει και ο Περγάλιας *. Με τις απ ευθείας αναθέσεις εκμεταλλεύεται τους πόρους και αγιάζει τα μέσα με το να κάνει δωράκια, ρουσφέτια, ευνοιοκρατία φίλων και "πολιτικών" ιδεολογικών συγγενών και κυρίως μηχανισμό επανεκλογής του.

Όπως προείπα η παραπάνω διατύπωση σκέψης είναι επηρεασμένη από την δημόσια εκμυστήρευση της σκέψη φίλου την οποία αξιολόγησα σε άλλο τοίχο και δεν θα επανέλθω εδώ.

Όμως μου έδωσε την αφορμή να θέσω προς διανοητική ενασχόληση όσων το επιθυμούν ορισμένα προτάγματα , προτάγματα κατά την άποψή μου, στην κατανόηση του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε και που, πάλι κατά την άποψή μου, έχει χάσει τον προσανατολισμό του.

* Ο Περγάλιας ήταν Δήμαρχος του Δήμου Τανάγρας που επανεξελέγη για τρίτη θητεία έχοντας κάνει αίσχη οικονομικά και περιβαλλοντολογικά σε βάρος του Δήμου και των Κατοίκων. Αποτελεί δε παράδοξο η επανεκλογή του. 

"Φιλοσοφία της ανθρώπινης αναβάθμισης" του Θεοφάνη Τάση

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 2

 ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ

Θέση βάση της οποίας μπορεί να δημιουργηθεί αυτή η ομάδα Πολιτών - Ψηφοφόρων για την Τοπική Αυτοδιοίκηση με αφορμή τις επόμενες εκλογές στο Δήμο Τανάγρας.

Θα πρέπει αν δώσουμε μια σκληρή μάχη με απαραίτητες όλες τις δυνάμεις μας και να δεσμευτούμε ότι θα υπερασπιστούμε τα κοινωνικά αγαθά, τις κοινωνικές υπηρεσίες, το περιβάλλον , τα συμφέροντα του συνόλου των δημοτών και των Κατοίκων του Δήμου με κάθε κόστος.

Όποιος όμως από την άλλη επιμένει να προσβλέπει σε «ικανά και άξια πρόσωπα» ως λύση γενικά και αφηρημένα – δηλαδή με όρους παραγοντισμού – τότε λέει συνειδητά ανεδαφικά πράγματα. Γιατί ικανά και άξια πρόσωπα, τουλάχιστον από τη σκοπιά των θέσεων της Αριστεράς αλλά και των Δημοκρατικών ανθρώπων, μπορεί να είναι μόνο αυτά που θα βοηθήσουν στη συγκρότηση ενός πολιτικού ρεύματος, στην ανάπτυξη του κοινωνικού κινήματος και θα δεσμευτούν για την υλοποίηση ενός προγράμματος υπέρ των λαϊκών τάξεων σε τοπικό επίπεδο, και όχι απλώς για την υποστήριξη κάποιων θέσεων, που λόγω ανάγκης ίσως να μην εφαρμοστούν..

Εκείνο που μέχρι σήμερα δεν είχαμε επιχειρήσει ήταν η δημιουργία μια πολιτικής αυτοδιοικιτικής κίνησης που θα ένωνε όλα τα δημοκρατικά και Αριστερά στοιχεία ( υποκείμενα) του Καλλικρατικού Δήμου Τανάγρας , που θα επεξεργαζόταν προγράμματα, λύσεις προβλημάτων, διεκδίκησης συγκεκριμένων πραγμάτων και δημιουργίας θεσμών , που θα συντόνιζε ενέργειες των κατοίκων και θα ενημέρωνε σε τακτικά διαστήματα για το πλήθος των αναγκών και των ορθών ή λανθασμένων αποφάσεων της εκάστοτε Δημοτικής Αρχής.

Με την κίνηση αυτή επιθυμώ να συνεισφέρω τις δυνατότητες μου που μαζί με τις δικές σας , όσων δηλαδή συμφωνούν να προσφέρουμε στους Δημότες και τους Κατοίκους του Δήμου ένα όραμα καλύτερης ζωής, την δημιουργία της κοινής συλλογικής συνείδησης , ενός ισχυρού και διεκδικητικού κινήματος της τοπικής αυτοδιοίκησης, συνδεδεμένο με την προοπτική της ανατροπής των επιζήμιων οικονομικών και πολιτικών επιλογών που έχουν θεσπιστεί, ψηφιστεί και παραχθεί από την απερχόμενη Δημοτική Αρχή Περγάλια ως εντολοδόχος των Κυβερνητικών και Ολιγαρχικών αποφάσεων και που θα συμπυκνώνεται σε:

α. Θεσμικές παρεμβάσεις που πρέπει να λογοδοτούν στην προσπάθεια συγκρότησης επιτροπών αγώνα και κινημάτων διεκδίκησης σε τοπικό επίπεδο. Αυτό απαιτεί δημοκρατικά αυτοδιοικητικά σχήματα που θα ενεργοποιήσουν κοινωνικές δυνάμεις που θα βοηθήσουν στην αυτό-οργάνωση τους.

β. Στην Διεύρυνση της δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο μέσα από την δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων γειτονιάς, λαϊκών συνελεύσεων Δημοτικής Ενότητας ή Τοπική Κοινότητας, την εισαγωγή τοπικών δημοψηφισμάτων σε κρίσιμα ζητήματα όπως η διαχείριση του αποχετευτικού και άλλων μορφών Άμεσης Δημοκρατίας.

γ. Στην ιδεολογική, πολιτική και κινηματική πάλη για την αναχαίτιση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του φασισμού στις γειτονιές πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα στην περίοδο που οι φασίστες με τη συνδρομή της κυβέρνησης δηλητηριάζουν ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας στο πλαίσιο ενός συνειδητού σχεδίου αντιμετώπισης της κρίσης προς όφελος των αφεντικών.

δ. Στην έμπρακτη οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης πρώτα ανάμεσα στου εργαζόμενους, τους ανέργους και τους αυτοαπασχολούμενους αλλά και την δημιουργία μόνιμων δομών αλληλεγγύης ( Κοινωνικά Ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά παντοπωλεία συνεταιρισμοί και νομική προστασία) με στόχο την αναχαίτιση της φτώχεια που βαθαίνει συνεχώς με την αναλγησία της Κυβέρνησης.

ε. Στην Οργάνωση της ανυπακοής στις κυβερνητικές επιταγές, στα ΣΔΙΤ και τις συνεκμεταλλεύσεις των δημοτικών υπηρεσιών προς τους Πολίτες από ιδιωτικά συμφέροντα, την υπεράσπιση των έργων αυτεπιστασίας και αξιοποίησης των ανθρώπινων πόρων σε όλα τα επίπεδα οικονομικής δραστηριότητας του Δήμου

ζ. τέλος στο δικαίωμα των πολιτών να ορίζουν την πόλη, το περιβάλλον και τους κοινόχρηστους χώρους της και να διαφυλάσσουν την πολιτιστική κληρονομιά της απέναντι στη λογική της εμπορευματοποίησης του περιβάλλοντος και της καταπάτησης των δημόσιων χώρων από αδηφάγα επιχειρηματικά συμφέροντα,

Με τα παραπάνω αποδεχτά από μέρους σας , όσων δηλαδή έχετε τις ίδιες ανησυχίες και προσβλέπετε σε μια άλλου τύπου Τοπική Αυτοδιοίκηση, το κείμενο αυτό των θέσεων καλωσορίσματος μπορεί, εμπλουτισμένο με επιπλέον θέσεις που πρέπει να συμφωνηθούν, να αποτελέσει τον θεωρητικό κορμό της προκήρυξης δημιουργίας της Αυτοδιοικιτικής Πολιτικής Κίνησης στον Δήμο Τανάγρας

Η Λειτουργία αυτής της ομάδας ως ιδιωτική έχει την έννοια της προστασίας των προσωπικών δεδομένων των μελών της, πέραν της δουλειάς που πρέπει να γίνει για την επίτευξη των σκοπών δημιουργίας της Κίνησης και που βασίζεται στην ανάπτυξη σχέσεων εμπιστοσύνης, φιλίας και ομοϊδεατισμού.

Βαγγέλης Κωνσταντίνου

Δήλεσι

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

 «ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ» ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Τώρα που έληξε προσωρινά το φαιδρό Καλοκαίρι, αρχίζει ανελέητο το Εκλογικό Φθινόπωρο. Το Δράμα των υποψηφίων στις επικείμενες δημοτικές και λοιπές σχετικές κομματικές εκλογές.

Να πούμε πως οι εκλογές, όλες οι εκλογές, παρέχουν τη δυνατότητα στον οποιονδήποτε. να ξεπλένεται αμέσως με τη ανακήρυξή του και να παραδίδεται στους ψηφοφόρους ως πάναγνη παρθένος. Δηλαδή οι εκλογές είναι, τρόπον τινά, ένα καθαρτήριο.

Και όχι μόνο! Με μόνη την ανακήρυξη τινός ως υποψηφίου, αμέσως αυτός αποκτά ικανότητες, μόρφωση, δεξιότητες, ποιότητες, τέτοιες που τον καθιστούν ικανό να μας σώσει. Μόνο με τη συμμετοχή του στις εκλογές, ο απατεώνας γίνεται τίμιος, ο βλάξ ευφυής, ο λερωμένος άσπιλος! Οι εκλογές σε επίπεδο ικανοτήτων έχουν αντικαταστήσει την παιδεία. Κατά τούτο μοιάζουν με την νεροποντή, ότι αμφότερα τα φαινόμενα αποκαλύπτουν όντα που πριν κρύβονταν στις πέτρες και τα χώματα, κυρίως στην πάρτη τους.

Θα προσπαθήσουμε τώρα με την αρμόζουσα γλυκύτητα να περιγράψουμε τον κορυφαίο, ίσως, ανθρώπινο τύπο που θάλλει, έστω για λίγο, σαν το κυκλάμινο, στα Βραχώδη Όρη της άχαρης ζωής μας, τον «Υποψήφιο». Είναι το πρόσωπο που περιμένει να εκλεγεί σε ψηφοφορία.

Έτσι εκλέγεται ο «γαμπρός». Εκείνος που χώνει την κεφάλα του κάτω από τη λεπίδα του πλήθους. Που υποδύεται στιγμιαία τον υπηρέτη του λαού, μέχρι να «σκαλώσει», για να μπορεί επιτέλους, μετά τις εκλογές, να τον εκδικηθεί για τις υποχωρήσεις που του έκανε προεκλογικώς, με την πλήρη αδιαφορία του.

Ο ρόλος του θαυμάσιος και μοναδικός! Είναι ο τροχός επί του οποίου κινείται η σακαράκα της δημοκρατίας. Όμως η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα για να κυβερνάς κοιμισμένους.

Τούτο το «μηχάνημα» ήταν γνωστό όχι μόνο κατά την περίοδο μετά την Απολυταρχία, αλλά και στους Αρχαίους χρόνους! (οι σύγχρονοι ηγέτες μας δεν κυβερνούν, αλλά φημίζονται ως μεταπράτες, εισαγωγείς και υπηρέτες των ξένων).

Ο «Υποψήφιος», λοιπόν, έχει ιδιαίτερο θυμικό που πρέπει να προσεχθεί. Κατά πρώτον θέλει διακαώς να εκλέγεται και θέλει να διατηρήσει για πάντα την εκλογή του. Έπειτα θέλει, αφού εκλεγεί, να τον αφήσουν στην ησυχία του να απολαύσει επιτέλους την εκλογή του.

Κυρίως θέλει να μην του λένε και να του θυμίζουν πως η εκλογή του συνεπάγεται και υποχρεώσεις προς τους ψηφοφόρους, γιατί είναι γνωστό ότι μοναδικός σκοπός της εκλογής του, δεν είναι άλλος παρά η ίδια η εκλογή του!

Τέλος θέλει να μην τον ζαλίζουν λέγοντάς του πως τον ψήφισαν, αλλά να σκέφτονται, όπως ο ίδιος, ότι είναι προορισμένος να εκλέγεται συνεχώς με την αξία του, να φυτρώνει στον τόπο, όπως φυτρώνουν η αγριάδα, τα βλίτα

Ένα ποίημα χωρίς τίτλο αλλά με νόημα

 αναστασιος φρουσιος

 

Πρωί πρωί ξεκίνησαν

των Θεσσαλών τα πλοία

με ούριον τον άνεμο

να πάρουνε την Τροία

 

Ο Κούλης τάζει χρήματα

Ο Αδωνης καυχάται

Ο Μπέος βρίζει κι απειλεί

ο Αγοραστός βρυχάται

 

Κι αφού τα πλοία πέρασαν

από βροχάς και μπόρας

εις τας Αθήνας έφτασαν

να βρούν τον γιό της Ντόρας

 

Να τονε κάνουν Ναύαρχον

ίσως και Βασιλέα

να μήν εκλείψει η γενιά

και να περνά ωραία

 

Για τον φτωχούλη τον λαό

ο ποιητής δεν γράφει

ποιός ασχολείται άλλωστε

με των ΠΤΩΧΩΝ τα πάθη;;

Τ.Φ

Ορισμένες από τις Καπιταλιστικές Σχέσεις.

 

κάποιες θεωρητικές αναζητήσεις:

Παιδί μου, λέει ο γονιός, πρέπει να σπουδάσεις για να βγάλεις λεφτά. 
Το Σύστημα σου λέει βγάλε λεφτά. 
Ο Γονιός νουθετεί το παιδί του να βγάλει λεφτά. 
Γίνε γιατρός να ζήσεις καλά με πολλά λεφτά. 
Την ίδια στιγμή ο Πατέρας , ένας φτωχός βιοπαλαιστής, δεν .έχει τα χρήματα για τον χειρουργό  για μια αρθροπλαστική επέμβαση στο δεξί του γόνατο και προτιμά να πονά . Αυτήν την στιγμή εν αγνοία του νουθετεί το παιδί του στα Καπιταλιστικά Ιδεώδη . Η υγεία εμπόρευμα που έχει ιδιοκτήτη και πουλιέται στην τιμή που επιθυμεί ο ιδιοκτήτης του. 
Αναρωτιέται κανείς πως επιζεί ο Καπιταλισμός και πως το αντίθετό του συρρικνώνεται αν δεν έχει ήδη εξαφανισθεί και υπάρχει μόνο ως μουσειακό είδος. 
Δεν μπορεί να ξενίζει το γεγονός, πως η βασική κατηγορία της Δεξιάς στην Ελλάδα σε βάρος του Σοσιαλισμού ( και του κουμμουνισμού) ήταν η φτώχεια και η ανέχεια ενώ η άλλη πλευρά είχε την καλοπέραση και τον πλούτο. 
Έτσι μεγαλώνοντας κάθε νέος και κάθε νέα και κάνοντας οικογένεια δίδασκε στα παιδιά του ότι είχαν διδαχθεί είτε από την Πολιτεία είτε από τους ταγούς της κοινωνίας των. Η αναπαραγωγή της ίδια φιλολογίας περί φτώχειας και ανέχειας σε όσους ενστερνίζονται τις ιδέες και την θεωρία του σοσιαλισμού ακόμη και σήμερα έχει περάσει ως "αριστερή" κατηγόρια προς τις ευκατάστατες ομάδες  ανθρώπων , των κάγκουρων όπως τους αποκαλούν. 
Και δημιουργείτε το ερώτημα, πως φτάσαμε από την μια όχθη στην άλλη χωρίς να βραχούμε στο νερό , χωρίς να θίξουμε το επίμαχο, που είναι "η φτώχεια και η ανέχεια να ταυτίζεται με τον Κουμμουνισμό και τον Σοσιαλισμό". 
Δηλαδή πήραμε μια έξυπνη επινόηση της φιλοκαπιταλιστικής Δεξιάς που πολεμούσε τα ταξικά συμφέροντα των εργατών και των αγροτών βαπτίζοντας την διέξοδο από την φτώχεια και την μιζέρια που ο ίδιος ο καπιταλισμός είχε και έχει καταδικάσει τον  άνθρωπο , σε φτώχεια και μιζέρια της αντικαπιταλιστικής δράσης και των θεωριών που την στηρίζουν και την κάναμε απαξιωτική  προσφώνηση σε όσους κατέχουν τον πλούτο βαπτίζοντας τον πλούτο ταξικό εχθρό των εργατών, των αγροτών ή των απαξιωμένων επιστημόνων στον καταμερισμό εργασίας. 
Και όντως εκεί που ανθίζει ο αριστερισμός ανθίζουν και τέτοιες θεωρίες και ο Αριστερισμός είναι χούι τελικά όλων των κομμάτων της Αριστεράς. 
Θα ήταν όμως ηθικά δίκαιο να πω πως ενώ πράγματι ο πόλεμος ανάμεσα στην Φτώχεια και στον Πλούτο δεν είναι ταξικός αγώνας, εντούτοις παραμονεύει ο κίνδυνος να αθωώσουμε την ατομική παραγωγή που παράγει εξουσία και άρα εκμετάλλευση ταυτίζοντας την ατομική παραγωγή ενός αγρότη ή ελεύθερου επαγγελματία με την οργανωμένη ατομική παραγωγή ενός καπιταλιστή στην κλασική όμως κατάσταση επειδή οι όροι της καπιταλιστικής παραγωγής έχουν αλλάξει ριζικά . 
Όμως η ατομική παραγωγή υπήρξε μια ομολογουμένως έξυπνη πρόταση "καπιταλιστικής αυτονομίας" των φτωχών ανώτερων οικονομικά στρωμάτων που συντηρούν μέσα στον ταξικό στρατόπεδο έναν εσωτερικό μολυσματικό ιό που δηλητηριάζει το σύνολο της εργατικής κοινωνίας . 
Είναι ένα από τα ισχυρά όπλα άμυνας  του Καπιταλισμού μεταξύ άλλων, όπως η αμορφωσιά, η εκπαίδευση - προπαγάνδα, το σύστημα εκπαίδευσης κλπ. 

'Ένα από τα επίσης δυνατά όπλα που συντηρεί τον καπιταλισμό και ότι αυτός έχει κτίσει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής σφαίρας, είναι η εκμετάλλευση της μειοψηφίας  η οποία αντιδρά ακόμη και στον απολιτικό βαθμό συνείδησης. 
Αν εν τέλει επιβιώνει το καπιταλιστικό σύστημα ως σύστημα διοίκησης και διαχείρισης ενός Κράτους, μιας επιχείρησης, ενός οργανισμού, ενός σχολείου ή ενός νοσοκομείου, επιβιώνει επειδή υπάρχει μια μειοψηφία ανθρώπων που ακόμη μπορεί να είναι και απολιτικοί ή και βαθιά πολιτικοποιημένοι που ωστόσο επιμένουν  να κάνουν την δουλειά τους ευσυνείδητα παρα τις ταξικές αντιθέσεις που γεννούνται κατα την στιγμή που ο εργαζόμενος έρθει σε επαφή με τα μέσα παραγωγής, τα οποία όμως δεν εμποδίζουν αλλά κάθε άλλο, διευκολύνουν την παραοικονομία, την ανηθικότητα, τον ατομικισμό, της πάσης θυσίας και εκμετάλλευσης κάθε μέσου στην δημιουργία χρήματος και πλούτου  που παράγεται από τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα στην παραγωγής και την θέση του εργαζόμενου ως προς αυτήν. 
Για παράδειγμα το σύστημα ή διαφορετικά οι εργασιακές σχέσεις που δομούνται από την θέση που κατέχει ο χειρουργός σε ένα νοσοκομείο διαταράσσονται από την ευσυνειδησία ενός εξ αυτών , επειδή δεν παίρνει φακελάκι.  
Το βλέπουμε αυτό να συμβαίνει σε έναν οργανισμό στο επίπεδο των διευθυντικών στελεχών αλλά και στην μεσαία βαθμίδα στην παραγωγή όπου ανεξάρτητα της πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας του εργαζόμενου, οι δομημένες εργασιακές σχέσεις στον οργανισμό αυτό διαταράσσονται από την  αντίσταση και αντίδραση ενός εκ των εργαζομένων που ενδεχομένως η στάση του μπορεί να του στοιχίσει την ίδια του την εργασία στον οργανισμό αυτό. 
Παράδειγμα μπορούμε να δούμε έναν Αμερικανό σε μια Φαρμακευτική να υπερασπίζεται την αλήθεια για ένα συμβάν σε βάρος ακόμη και της ίδιας του της εργασιακής σχέσης στην επιχείρηση στο όνομα του διακαίου. Θα μπορούσε ένας απέξω παρατηρητής να ισχυρισθεί, πως ο εργαζόμενος αυτός είναι τελείως βλάκας να επιμένει να μιλά γι΄ αυτό που υπέπεσε στην αντίληψή του σε βάρος του διευθύνοντος συμβούλου της Φαρμακευτικής γνωρίζοντας της αδύναμη θέση που κατέχει με την κορυφή της πυραμίδας εξουσίας και πως στο τέλος θα ηττηθεί απολυόμενος από της εργασία του. 
Δεν ισχυρίζομαι πως αυτό συμβαίνει παντού γιατί αυτό προκαλεί αναλογικά μέγιστη οδύνη στο άτομο που μεταχειρίζεται εαυτό με γνώμονα το δίκαιο και τον αυτοσεβασμό του. 
Όμως όπου συμβαίνει, γιατί συμβαίνει και το αντίθετό του, αποτελεί ένα παράδοξο. Γιατί τον ανθρωπότυπο αυτό δεν το παράγει το ίδιο το Σύστημα αλλά παράγει το ακριβώς αντίθετο του. Παράγει δηλαδή έναν ανθρωπότυπο που αποσκοπεί στην μέγιστη ηδονή ( οικονομική, θέση, αναγνωρισιμότητα κλπ) και ελαχιστοποίηση της οδύνης . 
Για τον άνθρωπο - εργαζόμενο που επιλέγει την σύνεση και την φρόνηση  ( φρόνηση όχι με την τρέχουσα έννοια αλλά την διανοητική - της σκέψης και της κρίσης- την ενσυναίσθηση και την διόραση με τις προηγούμενες εμπειρίες), που χρησιμοποιεί την σκέψη, τον λόγο και την φαντασία του ώστε να προστατεύσει τον εαυτό του χωρίς να ξεπεράσει το μέτρο, η θέσμιση αξιών και προτύπων στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του και της εφαρμογή τους στον επαγγελματικό, κοινωνικό, πολιτικό  του χώρο τον γεμίζει με περισσότερη οδύνη και λιγότερες ηδονές. Εν τούτοις επιβιώνει χάρη σε αυτές. 
Από την άλλη όμως το Σύστημα ισχυροποιεί τις άμυνες τους από τον υπαρκτό κίνδυνο να πολλαπλασιαστεί αυτός ο ανθρωπότυπος που θα θέσει την επικυριαρχία του σε αμφισβήτηση. 
Αυτοί οι οποίοι ρητώς αμφισβητούν το σύστημα, είτε ως μονάδες είτε ως οργανωμένες συλλογικότητες, πάντοτε μειοψηφικές, ασκούν κριτική σε αυτό, αγωνίζονται ενάντια σε αυτό και με την πρακτική τους εντέλει ενδυναμώνουν το Σύστημα, λειτουργώντας ως "ιός" σε έναν οργανισμό, που δεν μπορούν να τον θανατώσουν αλλά που τον βοηθούν να αυξήσει τις άμυνες του για να τον πολεμήσουν και να τον εξουδετερώσουν.  Όμως κάθε φορά που συμβαίνει αυτό ο οργανισμός αποκτά περισσότερες γνώσεις αντιμετώπισης και αποκτά περισσότερα αντισώματα ώστε να μπορεί με σχετική ευκολία να οχυρωθεί στις επιθέσεις που δέχεται απ έξω. 

Όμως εδώ πάλι δεν γεννάτε ένα ακόμη παράδοξο; 
Και το παράδοξο είναι πως είτε με την μορφή της συμμετοχής και της αμφισβήτησης είτε με την μορφή της ενεργητικής αμφισβήτησης κινούμαστε στην αναπαραγωγή ή στην διαιώνιση του Συστήματος.  
Εκείνο που άφησα εξ επίτηδες απ' έξω είναι ο "εσωτερικός κίνδυνος" για το σύστημα, όπως λόγου χάρη οι Χρηματιστές που εν αγνοία τους μπορούν με τους χειρισμούς τους να τον καταστρέψουν. 
Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει η μεγάλη σημασία που έχει η θνητότητα μας. Διότι όσο ενθυμούμαστε και κατανοούμε πως θα πεθάνουμε και πως αυτός είναι ο ορίζοντας για τον καθένα μας, θα αντιληφθούμε πως και ότι κατασκευάζουμε γεννιέται και πεθαίνει. |
Επομένως όπως γεννήθηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και πέθανε, όπως γεννήθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και πέθανε όπως γεννήθηκε ο Φεουδαλισμός και πέθανε, το ίδιο θα συμβεί με τον Καπιταλισμό. 
Εκείνο το ερώτημα που βγαίνει αβίαστα είναι, με ποιο υποκείμενο και με ποιες δράσεις του υποκειμένου θα επέλθει ο θάνατος του Καπιταλιστικού Συστήματος; 

 

 Ο ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ.

 Το Κράτος έχει γίνει αντικείμενο ιδιοποίησης κάθε κόμματος. 

Αυτό σημαίνει πως δεν έχουν καμιά σύνδεση τα κόμματα με την Κοινωνική πραγματικότητα και τα βιώματα του μέσου Έλληνα και της μέσης Ελληνίδας και τις ανάγκες τους, αντίθετα όμως αξιώνουν ως παρασιτική τάξη να εκμεταλλεύονται όλα τα πνευματικά και υλικά αγαθά της Ελληνικής Κοινωνίας. 
Και όλες τις συγκρούσεις που βλέπουμε ανάμεσα τους πρέπει να τις θεωρήσουμε ενδοταξικές. 

Έχουν δε μια βασική αρχή την οποία υπηρετούν. 
Ότι, η όποια σύγκρουση δεν θα πρέπει με τίποτα να θίγει τα συμφέροντα της Κομματικής Τάξης συνολικά. 

 

ΤΟ  ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΜΙΑΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ

 

Ποιο θα ήταν το θεσμικό πλαίσιο που θα μπορούσε να ιδρυθεί μια Δημοτική Παράταξη και να δραστηριοποιηθούν μέσω αυτής ένα πλήθος κόσμου ως μέλη τακτικά ;
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να συμφωνηθούν σε ελεύθερη διαβούλευση , πράγμα πολύ δύσκολο αφού κανένας πολίτης δεν είναι αυτόνομα ελεύθερος, αλλά σχηματικά  ελεύθερα.
Ενδεικτικά θα πρότεινα τα εξής.

Ο σεβασμός στις ατομικές ελευθερίες, διασφάλισης της ίσης, μέγιστης συμμετοχής στην Πολιτική ζωή όλων των Πολιτών.

Η μέριμνα για τους ασθενέστερους στοχεύοντας στην εξίσωση οικονομικής  και πολιτικής των πολιτών εντός αυτής της Κοινωνίας.

Η μέριμνα του δικαιώματος έκφρασης  λόγου για  κάθε Πολίτη , την μέγιστη συμμετοχή στην διαμόρφωση πολιτικών που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες όπως αυτές κατανοούνται και συμφωνούνται ανάμεσα στους πολίτες της Κοινωνίας.

Αυτό το πλαίσιο μπορεί  και θα πρέπει να τεθεί ακόμη και από μια μερίδα , μια ομάδα Πολιτών ως αίτημα. Δηλαδή δεν μπορεί ούτε να εισαχθεί ούτε να επιβληθεί.

Θα μπορούσε τα τεθεί και από την πλειονότητα ως αίτημα αλλά και πάλι δεν θα μπορούσε να γίνει δεχτό ως απόφαση της πλειοψηφίας  ή ως Αξίωμα μια ιδρυτικής πράξης, όταν το διακύβευμα είναι η αυτοκυβέρνηση του υποκειμένου και η απελευθέρωση της κοινωνίας που οδηγεί στην αυτονομία των πολιτών και άρα στην Δημοκρατία.
Γατί μέχρι σήμερα κάθε ιδρυτική πράξη παράταξης, σωματείου, συλλόγου , συνδυασμού που έρχεται απ έξω είτε ως προϋπόθεση είτε ως επιβολή αντιλήψεων είναι κατ εξοχή εκτός  Δημοκρατίας πράξη που ομολογεί και την διάρρηξη της κοινωνίας .
Ουσιαστικά απομακρύνεται από την αυτοκυβέρνηση του υποκειμένου που  οδηγεί στην προέκταση του και στην αφαίρεση της αυτοκυβέρνησης της Τοπικής Κοινωνίας, βάζοντας "πλάτη" στο «όραμα της Κεντρικής Εξουσίας» που θέλει την Τ. Α. υποχείριο και μακρύ χέρι των ιδεοληψιών , πολιτικών και οικονομικών.

Digital Divide: Bridging Generations

 

Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ  

 Αποκαλύπτει και συγχρόνως αποκρύπτει τον εαυτό από τον ίδιο και τους άλλους. Συχνά αντικαθιστά τον εαυτό μετατρεπόμενη σε είδωλο, δηλαδή, αυτονομείται από το εικονιστικό υποκείμενο το οποίο ως ειδωλολάτρης την επιμελείται εις βάρος του ενσώματου εαυτού. Κατά την λατρεία της καθίσταται επιμελητής στην έκθεση του βίου του. Επιλέγει ρούχα, μουσική, ταξίδια, αθλήματα, γαστρονομία και διατροφή δραματουργώντας τον βίο ως μια διαρκή παράσταση για ένα ψηφιακό κοινό, δηλαδή, τους διαδικτυακούς φίλους και ακολούθους, προκειμένου να διεκδικήσει την ορατότητα της εικόνας εαυτού. Ορατότητα εδώ σημαίνει εξασφάλιση της προσοχής. Στην εικονιστική κοινωνία η συγκέντρωση της προσοχής σπανίζει λόγω του πληθωρισμού των πληροφοριών και των επιλογών που παράγει η βιομηχανία τεχνών του βίου με συνέπεια να καθίσταται αγαθό. Προκειμένου να κερδηθεί η προσοχή η εικόνα εαυτού πρέπει να διαθέτει συγκινησιακό φορτίο. Σε αυτή την οικονομία της προσοχής το να είναι κανείς αυθεντικός αποτελεί την νέα κατηγορική προσταγή η οποία επιβάλλεται κοινωνικά. Το εικονιστικό υποκείμενο επιδιώκει την αυθεντικότητα εντός της πληθωριστικής ελευθερίας ως επί το πλείστον σκηνοθετώντας τον εαυτό ως εικόνα. Επιμελείται τα ποικίλα προφίλ του στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης επιχειρώντας ν’ αναδείξει την μοναδικότητά του. Ειρωνικώς, προφίλ πριν την εικονιστική κοινωνία είχαν μόνο οι εγκληματίες. Αλλά παρά την ηδονή που προσφέρει η σκηνοθεσία του βίου ως διαρκή ροή ψηφιακών βίντεο και φωτογραφιών το εικονιστικό υποκείμενο δυσκολεύεται ν’ ανακαλέσει στην μνήμη την αίσθηση μιας εμπειρίας διότι την βίωσε κυρίως εξεικονίζοντάς την, δηλαδή με αναφορά την διεκδίκηση της προσοχής των άλλων. Καταφεύγει λοιπόν στην κοινοποιημένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξεικόνιση της εμπειρίας για να την αναβιώσει. Όμως ανακαλώντας εμπειρίες ως αναρτημένες ψηφιακές εικόνες, τις οποίες έχει επιμεληθεί, και υπό αυτή την έννοια ηθελημένα ή αθέλητα λογοκρίνει, αποβλέποντας στην μεγέθυνση της ορατότητάς του από τους άλλους, δεν τις αναβιώνει παρά ως εργαλεία διεκδίκησης αναγνώρισης. Ως προσφορά για το είδωλό του, δηλαδή όχι ως μεστές νοήματος στιγμές σ’ έναν τόπο παρά ως άχρονες σκιές στο ψηφιακό σπήλαιο του διαδικτύου. Τοιουτοτρόπως η κατηγορική προσταγή για αυθεντικότητα στην πληθωριστική ελευθερία οδηγεί στην αναυθεντικότητα καθιστώντας το εικονιστικό υποκείμενο ταυτόχρονα θύτη και θύμα της εικόνας εαυτού. Το ψηφιακό προφίλ στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, όπου αυταπατάται πως εξαπατά τους άλλους σκηνοθετώντας την ειλικρίνειά του προκειμένου να την αποφύγει, είναι τόπος εγκλήματος και λατρείας όπου τιμωρία και λύτρωση ταυτίζονται.

Έτσι αγγίζει συχνότερα οθόνες και σπανιότερα τους άλλους ή το σώμα του. Κατ´ αυτό τον τρόπο ολοένα και λιγότερα το αγγίζουν. Αλλά το εικονιστικό υποκείμενο θέλει να το αγγίξουν και ν´ αγγίξει τους άλλους. Ωστόσο, καθώς συγκινείται δυσκολότερα, επιδίδεται αγχωδώς στην διαρκή αναζήτηση πάσης φύσεως εμπειριών τις οποίες θα κοινοποιήσει στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης προκειμένου να συγκινηθεί από την υποδοχή τους. Το εικονιστικό υποκείμενο έχει ψυχική υποθερμία εξού και αποζητά διαρκώς συγκίνηση. Στις διαπροσωπικές σχέσεις δανείζεται αβίαστα οικειότητα υποθηκεύοντας μακροπρόθεσμα την εγγύτητα. Η κοινοποίηση της προσωπικής εμπειρίας συνοδεύεται από την εντεινόμενη ατροφία της ενσυναίσθησης, δηλαδή, την ικανότητα να συναισθανθεί και να συμπονέσει τον άλλον αναγνωρίζοντας την εμπειρία του. Ως εκ τούτου δυσκολεύεται να τον συγχωρήσει καθώς ενδόμυχα λαχταρά να συγχωρήσει τον ανέγγιχτο εαυτό του. Η υποχώρηση της σημασίας της αφής στην καθημερινότητα συγκαθορίζεται από την αύξηση της σημασίας της όρασης στην επικοινωνία. Αλλά η ενσυναίσθηση, το συγχωρείν, όπως επίσης η ικανότητα ν´ αγαπούμε, μαθαίνονται και βιώνονται εξ απαλών ονύχων μέσω συναισθημάτων, δηλαδή, σωματικά. Καθώς η επικοινωνία γίνεται λιγότερο ενσώματη συντελούμενη ως επί το πλείστον ψηφιακά, η κοινή πραγματικότητα στην εικονιστική κοινωνία εξασθενεί. Η θερμοκρασία των διαπροσωπικών σχέσεων σημειώνει πτώση και η υφή του ατομικού, όπως επίσης του κοινωνικού χρόνου, λειαίνει αδιάλειπτα, δηλαδή, τα γεγονότα πυκνώνουν και εξαϋλώνονται ψηφιοποιούμενες προτού προλάβουν να σχηματιστούν προσωπικές και πολιτικές αφηγήσεις ικανές να δημιουργήσουν βιογραφίες και ιστορία. Ως συνέπεια αυτών ο εαυτός και η κοινωνία αραιώνουν σχηματίζοντας την αδιαφάνεια του παρόντος.

*Απόσπασμα από το βιβλίο του Θεοφάνη Τάση «Ψηφιακός ανθρωπισμός: Εικονιστικό υποκείμενο και τεχνητή νοημοσύνη»  που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός, σελ.: 238

Προσέγγιση στους λόγους συμπεριφοράς των ψηφοφόρων που καθορίζουν και την ελευθερία επιλογής τους. 

Το πως μπορεί να ερμηνευθεί η εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων σε περιοχές που προηγήθηκαν σοβαρές καταστροφές αλλά και που  η δράσεις των δημάρχων ή των περιφερειαρχών λειτούργησε επιζήμια τόση για τις Πόλεις όσο και για τους κατοίκους, που ενώ περίμενες να καταψηφιστούν , οι ψηφοφόροι τους ξαναψήφισαν αγνοώντας τις ευθύνες και τα γεγονότα που προηγήθηκαν και που είχαν σοβαρές επιπτώσεις στην ζωή τους μέχρι και μεγάλο αριθμό Νεκρών, είναι πολύ δύσκολο. 
Κατ' αρχήν δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ψηφοφόροι  έχουν ενσωματώσει στην βιωματικότητα της ζωής του την ανελευθερία και πλέον θεωρούν τα κάγκελα μέρος της ελευθερίας τους . Δηλαδή εκείνο που αντιλαμβάνονται ως ελευθερία είναι η ελευθερία επιλογών μέσα σε μια περιορισμένη με κάγκελα γύρωθεν φυλακή . Ταυτίζουν δηλαδή την ελευθερία με την Ελευθερία επιλογής. 

Ελευθερία επιλογής είναι να διαλέξεις αντί για μπρόκολο να αγοράσεις κουνουπίδι, αντί για ψάρια να αγοράσεις κρέας, αντί να εργαστείς σε αυτόν τον εργοδότη να εργαστείς στον άλλον αντί να γίνεις έμπορος να γίνεις μισθωτός, αντί να γίνεις μισθωτός να γίνεις γιατρός  ή γεωργός ή μηχανικός κλπ. 
Ελευθερία είναι να αποφασίζεις εσύ αυτόνομα για τον εαυτόν σου χωρίς τον υποβολέα ή τον εξουσιαστή σου , η τον εκβιασμό ή κάθε ετερόνομη κατάσταση ή ετερόνομο θεσμό που επιβάλει την εξουσία στην σκέψη σου και στην βούληση σου. 
Για να μπορέσει όμως να είσαι ελεύθερος πρέπει να είναι ελεύθερη η κοινωνία μέσα στο περιβάλλον στο οποίο συγκροτεί την Πόλη της η οποία είναι ελεύθερη και αυτόνομη. Χωρίς την προϋπόθεση αυτή σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να είσαι αυτόνομος και επομένως δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος. 

Δεύτερο αίτιο είναι η σχέση που έχουν με αυτό που κάνουν και πιο καθαρά με την Πόλη τους , την δουλειά τους , την διαμονή στην πόλη, τα προβλήματα της τις λύσεις τους. 
Δηλαδή ο έρωτας με την Κοινωνία, ο έρωτας με την Πόλη και το πάθος τους για την  ομορφιά της, την λειτουργικότητα της, τις παροχές της σε όλους, τις δυνατότητες στην κάλυψη των βασικών αναγκών τους κλπ. 
Όσο θα απουσιάζει ο έρωτας αυτός και όσο θα αντικαθίσταται ή ακόμη χειρότερα θα μπερδεύεται με την ατομική τους ιδιοκτησίας και τον έρωτα της ατομικής τους ευτυχίας εξ αιτίας της ατομικής τους ιδιοκτησίας στην Πόλη, τόσο θα αυξάνει η εξάρτησή τους από επιλογές τρίτων συμφερόντων που χρησιμοποιούν την Πόλη και τις "φιλοδοξίες" για αυτήν καθιστώντας τους ομήρους της ανελευθερίας τους. Το μόνο που τους μένει είναι να προσχωρήσουν  στην κατάσταση εξάρτησης είτε ως ελευθερία επιλογής είτε ως πειθαναγκασμό σε αυτήν. 

Τρίτο αίτιο είναι η πίεση που ασκούν οι βασικές τους ανάγκες σε συνδυασμό με τις δυνατότητες εύκολης ή δύσκολης απόκτησης των εργαλείων εξυπηρέτησης. 
Οι οικονομικές συνθήκες και γενικά οι εργασιακές σχέσεις που παράγονται είτε λόγω των κυβερνητικών επιλογών είτε και μόνο από την ταξική τους θέση ως προς αυτές στον καταμερισμό εργασίας καθοδηγούν και τις δυνατότητες ανελευθερίας και υποδούλωσης σε καταστάσεις εκβιασμών από την εργοδοσία, ταξίματος από παράγοντες του τόπου, υποσχέσεις καλύτερης μεταχείρισης ή σταθερής εργασίας, αύξηση μισθού ή "διευκόλυνσης" φορολογικών εκκρεμοτήτων  κλπ. 
Η Ανεργία είναι κακός σύμβουλος και βασική αιτία υποχώρησης των επαναστατικών κινημάτων. 
Η έμμεση απειλή η  η εκτόξευση φόβου με έναν δήθεν εμπιστευτικό τρόπο αποτελούν ένα καταλληλότατο εργαλείο πειθαναγκασμού στην κατεύθυνση επιθυμίας των συγκεκριμένων συμφερόντων. 

Τέταρτο αίτιο μπορεί να είναι η ιδιοτέλεια  χωρίς συνείδηση και η προσμονή στην ιδιοτέλεια χωρίς συνείδηση. 
Για να εξηγηθώ καλύτερα, οι ελίτ που δημιουργούνται ως οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα παράγουν ανθρωπότυπους που είναι αναγκαίοι στην υπηρεσία κάθε παράνομης θεσμισμένης ή το αντίθετο της στοχοπροσήλωση στην παραγωγή και ανάπτυξη μιας διάχυσης της παραγωγής κεφαλαίων και κερδών ανεξάρτητη από την λειτουργία, το ωφέλιμο για την Πόλη και την κοινωνία , το αναγκαίο για την Οικονομία και την παραγωγή προϊόντων , την δημιουργία θέσεων εργασίας και προοπτικές ατομικής και οικογενειακής  ευδαιμονίας. 
Η πολιτική των ελίτ συμφερόντων προωθούν πολιτικές και τακτικές διασπάθισης χρήματος και εκμαυλισμού συνείδησης ως ηθική χρήματος και ηθική ευημερίας των  μετεχόντων σε αυτήν Τάξη πραγμάτων. 
Οι πολιτικές αυτές δημιουργούν αντίστοιχα προσδοκίες σε ένα πλήθος αρπαχτικών που εμφανίζονται με διάφορα προσχήματα και περιγράμματα ως το στελεχιακό δυναμικό ανάπτυξης της πόλης . αυτοδημιούργητων μικροεπιχειρηματιών , πολλά υποσχόμενων εμπόρων και καταστηματαρχών, μικρών τεχνικών γραφείων εργολαβικής απόδοσης κλπ.
Πέριξ αυτών αναπτύσσονται οικογένειες απομυζητικών συμφερόντων που απλώνονται σαν δίχτυ όλων των πιθανών πηγών κέρδους και μέσα σε αυτές ανήκει και το Πολιτικό προσωπικό της Εξουσίας των Δήμων και των Περιφερειών. 
Αυτό με την σειρά του δημιουργεί ένα πλήθος εξαρτημένων ατόμων από το δίχτυ αυτό που απλώνεται σε όλες τις οικονομικές δραστηριότητες που έχουν άμεση αλλά και έμμεση σχέση μα την διοίκηση και διαχείριση των οικονομικών των Δήμων ή των Περιφερειών. Έχουν ας πούμε πρόσβαση στις εργασιακές σχέσεις και στις προσλήψεις εργαζομένων από τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται εντός της περιοχής και αποτελούν τα εργαλεία εκβιασμού και πειθούς στην υποταγή ψήφου προς χάριν συγκεκριμένων ωφελούμενων. 

Προφανώς υπάρχουν  και άλλοι πολύ λόγοι, όπως λόγου χάρη η ιδεολογία, η προσκόλληση στο παρελθόν, η προσκόλληση στην ιστορία της οικογένειας , το επίπεδο μόρφωσης. το επίπεδο εκπαίδευσης και επαγγελματικής σταδιοδρομίας κλπ. 
Εκείνο που υπερέχει όλων είναι η έλλειψη ελευθερίας και αυτονομίας της Πόλης και μέσα από αυτήν η ελευθερία και αυτονομία του ατόμου που οδηγεί στην πραγματική και άμεση Δημοκρατία. 

 

 

Αυτή η εικόνα είναι αποτέλεσμα της κακομοιριάς των ψηφοφόρων και της λεηλασίας των ψήφων με ανήθικα μέσα από την συμμορία Περγάλια. 

Από τα αποτελέσματα και την συμπεριφορά των ψηφοφόρων. 

Η συμμετοχή είναι περίεργα αυξημένη. 
Αυτό δικαιολογεί την φήμη για δεύτερη φορά εξαργύρωση της ψήφου. 

Είναι κρίμα, να πηγαίνουν σαν τα γαλιά με λεωφορεία να ψηφίζουν την πιο διεφθαρμένη και καταστροφικής συμμορία για τρίτη θητεία Δημαρχιακής Εξουσίας. 

Έγινε στο Δήλεσι. 
Αλλά και το Σχηματάρι που δεν ωφελήθηκε σε τίποτα από την Δημαρχεία Περγάλια, πούλησε τον αγώνα.
Στον Δήμο Τανάγρας οι εκλογές συνηθίζονται να παίρνονται δια του χρηματισμού και της βοήθειας των βιομηχάνων  που ασκούν πιέσεις και εκβιασμούς σε ηλίθιους ιθαγενείς. 
Αυτήν την στιγμή σε ενσωμάτωση 11,5% ο Διεφθαρμένος Δήμαρχος προηγείται με 55% έναντι 41% του Παπαϊωάννου. 
Είναι λυπηρό να ζει κανείς μέσα σε μια κοινωνία με ανθρώπους χωρίς αυτοσεβασμό και χωρίς προσωπικότητα. 

Πρώτη Ημέρα 

Εγκαινιάζω αυτήν την σελίδα που θα ασχολείται με προβλήματα στην Δημοτική Ενότητα Δηλεσίου του Δήμου Τανάγρας και δημιουργείται σήμερα στις 8.10/2023 , ημέρα εκλογών για ανάδειξη Νέας δημοτικής Αρχής. 
Θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω πως για "ιστορικούς" λόγους οφείλω να δημοσιοποιήσω τους βασικούς άξονες - προτάσεις των συνδυασμών που κατεβαίνουν στις εκλογές. 
Με βάση λοιπόν αυτούς τους βασικούς άξονες - προτάσεις προς υλοποίησης, που για μια ακόμη φορά οι ψηφοφόροι βρίσκονται στο καναβάτσο, θα συγκρίνονται τα πεπραγμένα του συνδυασμού που θα βγει νικητής των εκλογών αλλά και της αντιπολίτευσης επίσης. 
Η δουλειά της Αντιπολίτευσης είναι όχι απλώς να αντιπαρατίθεται προς την πλειοψηφία στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά να παλεύει το πρόγραμμα  της μέσα στην καθημερινή επαφή της με τους Δημότες διεκδικώντας την εφαρμογή του μέσα από την υιοθέτηση των ίδιων των Δημοτών ανταγωνιστικά προς τα τεκταινόμενα της Δημοτικής Πλειοψηφίας. 
Αυτό το καθήκον της Αντιπολίτευση δυστυχώς καμιά από αυτές δεν το θέτει σε λειτουργία περιμένοντας την φθορά του χρόνου για την κάθε πλειοψηφία. 
Επίσης θα ήθελα εξ αρχής να δηλώσω πως υπάρχω υποστηριχτής του συνδυασμού Ανανέωση και Προοπτική με υποψήφιο τον Νίκο Παπαϊωάννου για το αξίωμα του Δημάρχου. 

Για το Δήλεσι η συνδυασμός Παπαϊωάννου προτείνει δεσμεύσεις. 
1. Στρατηγικός σχεδιασμός για την τουριστική προβολή του Δηλεσίου
2. Κατασκευή Δημοτικού Καταστήματος στο Δήλεσι
3. Ανάδειξη του αρχαίου λιμανιού 
4. Μελέτη ανάπλασης παραλιακού μετώπου ύψος του "Μπακλάκου" έως τον Ναυτικό όμιλο Αγριλέζας. 
5. Βελτιωτικές παρεμβάσεις στο παραλιακό μέτωπο της Πλάκας και αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων κτισμάτων. Επαναλειτουργία αναψυκτήριου στον Κοκκινόβραχο και δημιουργία δημοτικών τουαλετών.  
6. Δημιουργία χώρου για πραγματοποίηση εκδηλώσεων ( θεατράκι) στον Κοκκινόβραχο ( παλιά ντισκοτέκ) και περιπατητικού μονοπατιού ως την παραλία. 
7. Ολικός επανασχεδιασμός της κεντρικής Πλατείας
8. Διεκδίκηση κατασκευής και λειτουργίας σχολείου Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
9. Ενίσχυσης, επανασχεδιασμός ( βάση μελέτης) της δημοτικής συγκοινωνίας ιδιαίτερα τους μήνες αιχμής.
10. Ολοκλήρωση αντιπλημμυρικού έργου από την οδό Παυλοπούλου έως την συμβολή Λ. Οινόης /Λ. Σχηματαρίου
11. Διεκδίκηση αποχαρακτηρισμού του δασικού χαρακτήρος της Πλάκας Δηλεσίου. 

Με άλλα λόγια το Δήλεσι είναι του πεταματού και για χάρη του Βασιλικού ποτίζεται και η γλάστρα. Τουτέστιν, προς άγρα ψήφων και εκλογής βάλανε και μερικά  βιτρινιάρικα για να χαϊδέψουν τα αυτιά των γιδοπροβάτων. 
Το Σχέδιο Πόλης ούτε στα όνειρά μας πλέον. 
Η ανακήρυξη σε αμιγούς κατοικίας η περιοχή Δηλεσίου , δεν ξέρουν , δεν άκουσαν, δεν κατέχουν πράμα. 
Ο επανασχεδιασμός των δρόμων, η ανακατασκευή, οι ασφαλτοστρώσεις, τα πεζοδρόμια η εκτροπή των βαρέως τύπου αυτοκινούμενων τροχοφόρων μέσα από την Πλατεία του Δηλεσίου ούτε καν περνάει από το μυαλό τους. 
Την αποσυμφόρηση των παραλιακών δρόμων της θερινή περίοδο που αποτελεί κίνδυνο - θάνατο για τους λουόμενους , ούτε κουβέντα. 

Θα προμηθευτώ και το πρόγραμμα του άλλου συνδυασμού Εμείς η Κοινωνία να το καταθέσω προς σύγκριση.   
Πάντως θα προσπαθήσω να ξεσηκώσω τους κατοίκους και να διεκδικήσουν την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων .