Από τα Έργα και τις Ημέρες του Επίσημου Κράτους Κυβέρνησης κα Περγάλια.

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ερχόταν στην επιφάνεια ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά σκάνδαλα που έχουν συμβεί στη χώρα μας, η ρύπανση του ποταμού Ασωπού από τις βιομηχανίες, κανείς δεν φανταζόταν ότι 20 χρόνια αργότερα θα βρίσκονταν ακόμη σε εκκρεμότητα βασικά έργα για την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ζημιάς. Ενα από αυτά είναι ο εμπλουτισμός του υπόγειου υδροφορέα της περιοχής με νερό που «περισσεύει» από την Υλίκη, οι μελέτες του οποίου ολοκληρώθηκαν πρόσφατα. Το ερώτημα είναι αν το έργο θα ενταχθεί στο νέο ΕΣΠΑ ή «θα μπει στο συρτάρι», όπως έγινε με τις μελέτες για τη δημιουργία μεγάλου διυλιστηρίου νερού στον Δήμο Τανάγρας

Η πληροφορία αυτή που δημοσιεύθηκε το Νοέμβρη του 2022 μου δημιούργησε ερωτηματικά για το ποιος ευθύνεται αλλά κυρίως ποιοι κέρδισαν από την μη δημιουργία ενός Κεντρικού κανονικού διυλιστηρίου στο Δήμο Τανάγρας με ενιαία τιμολόγηση για όλους καταναλωτές και προτιμήθηκε η λύση των 5 μικρών ταχυδυλιστηρίων που ουσιαστικά εκτός από στερεά σωματίδια και μια υποτυπώδη χημική διύλιση,  δεν κάνει καμιά διύλιση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κατ αρχήν να κερδίζουν οι εταιρίες εμφιάλωσης νερού καθώς και οι εταιρίες παραγωγής συστημάτων ατομικού φιλτραρίσματος.
Αλλά την ίδια φαίνεται τύχη έχει η αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ζημιάς , ενός έργου 8, 8 εκατομμυρίων ευρώ που κάποιος ή κάποιοι ουσιαστικά την έχουν ναυαγήσει.
Και πάλι εδώ δημιουργούνται ερωτηματικά για το ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από του ναυάγιο.

  
Η ιστορία εν συντομία έχει ως εξής:
Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην υπόθεση, εκτός από το τεχνικό κομμάτι, είναι το ιστορικό της. Η ρύπανση του ποταμού Ασωπού και των υπόγειων υδάτων από την άναρχη βιομηχανική ζώνη των Οινοφύτων και του Σχηματαρίου πιστοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2004 από τους Επιθεωρητές Περιβάλλοντος, έπειτα από πολυετή αγώνα ανθρώπων της περιοχής. Κάτοικοι και φορείς προσέφυγαν στα δικαστήρια αποδεικνύοντας τις βαριές συνέπειες στη δημόσια υγεία, και το υπουργείο Περιβάλλοντος αναγκάστηκε να παρέμβει χαρακτηρίζοντας την προστασία του Ασωπού «εθνικό έργο» (εν έτει 2007). Ακολούθως οι βιομηχανίες της περιοχής εντάχθηκαν σε προγράμματα για την επεξεργασία των λυμάτων τους, ο Ασωπός «αποχαρακτηρίστηκε» από αγωγός βιομηχανικών λυμάτων, ενώ η ύδρευση της περιοχής έπαψε να γίνεται μέσω γεωτρήσεων (αλλά από δίκτυο της ΕΥΔΑΠ, μέσω πέντε μικρών ταχυδιυλιστηρίων).

Το 2012 συγκροτήθηκε από την τότε ειδική γραμματέα Επιθεωρητών Περιβάλλοντος Μαργαρίτα Καραβασίλη μια επιτροπή, η οποία κατέληξε σε διάφορες προτάσεις για την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ζημιάς στην ευρύτερη περιοχή. Ανάμεσα στις προτάσεις ήταν και η αξιοποίηση των πλεονασματικών αποθεμάτων της Υλίκης για την άρδευση και τον εμπλουτισμό του υπόγειου υδροφορέα, και η κατασκευή ενός κεντρικού διυλιστηρίου που θα καλύψει τις αυξημένες ανάγκες της περιοχής. Ακολούθησε το 2014 υπογραφή προγραμματικής σύμβασης ανάμεσα στον Δήμο Τανάγρας, το υπουργείο Περιβάλλοντος και την ΕΥΔΑΠ για την προώθηση των απαραίτητων μελετών, ώστε να δημοπρατηθούν τα έργα.

Οι μελέτες για το κεντρικό διυλιστήριο ολοκληρώθηκαν πριν από μερικά χρόνια, αλλά το έργο δεν εντάχθηκε ποτέ σε χρηματοδοτικό πρόγραμμα ώστε να προχωρήσει. Οι δε μελέτες για τον εμπλουτισμό του υδροφόρου χρειάστηκαν τρία χρόνια για να ενταχθούν στο ΕΣΠΑ (πλέον ολοκληρώθηκαν, καθώς απομένει μόνο η περιβαλλοντική αδειοδότηση), ωστόσο το έργο δεν έχει εξασφαλίσει τα απαραίτητα κεφάλαια.
Αυτό σημαίνει πως δεν το επιθυμούν οι βιομήχανοι, δεν το επιθυμεί η Κυβέρνηση δεν το επιθυμεί ο Δήμος, που για τον Δήμο τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά, διότι πρέπει να εξεταστεί ο πολιτικός  και επιχειρησιακός ρόλος Περγάλια στην όλη αυτή υπόθεση. Οι μέχρι σήμερα δράσεις Περγάλια έχουν στοιχήσει στην περιοχή καθιστώντας την κερδοφόρο νεκροταφείο των βιομηχάνων και υπαρκτό κίνδυνο να ερημοποίησης  στα επόμενα χρόνια των περιοχών από κατοίκους ή να χρεωθούν οι περιοχές αυτές με χιλιάδες νεκρούς περιβαλλοντολογικών επιπτώσεων.

Να θυμάστε πως ακόμη και αν βρεθούν δικαστές να αποδώσουν δικαιοσύνη, υπάρχει το Κράτος με τις Κυβερνήσεις του που προστατεύει την ανομία, την παρανομία, τα οικονομικά συμφέροντα σε βάρος του περιβάλλοντος και σε βάρος των πολιτών. Υπάρχουν οι Κυβερνήσεις και η διεφθαρμένη κομματοκρατία που επιλέγουν τα κατάλληλα πρόσωπα να υπηρετήσουν τους σχεδιασμούς τους και τα κέρδη τους  και αυτοί είναι Δήμαρχοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι, Περιφερειάρχες, Περιφερειακοί Σύμβουλοι, Εισαγγελείς και Δικαστές. Παράλληλα κατασκευάζουν και νομοθετικά πλαίσια προστασίας της καταστροφής και του μαύρου χρήματος  που παράγεται, ονομάζοντας τα Πράσινη ανάπτυξη και περιβαλλοντολογική ευαισθησία. Στην σκιά αυτής της πολιτική μπορούν να φτιάχνουν αποδιοπομπαίοι τράγοι , φορολογικοί νόμοι σε βάρος συγκεκριμένων οικονομικών στρωμάτων επειδή συν τοις άλλοις δεν έχουν την ικανότητα να ελέγξουν τα οικονομικά και τις απώλειες εσόδων.